 |
| Fotoğraf : Sermet Yeşil |
İstanbul'da doğup büyüyüp de, İnci Pastanesinde bir kere oturmuşluğum yok, ne şans!
Profiterolü İstanbul'da en iyi yapan yermiş, tahliye edildiğinde ''bir tarih yok edilecek'' denilecek kadar anıya sahipmiş; benim önünden her gün geçmişliğim var, bir kez adımı atmışlığım yok.
Çünkü benim ; sen ''İnci Pastanesi'ne götüreyim mi seni?'' diye sorduğun günden beri, barışıp da gideceğimiz günü beklemişliğim var, yıl olmuş, yıllar geçmiş haberim yok.
''Olsaydı n'olurdu?'' diye ömür boyu merak edilecek bir vuslat gibi İnci Pastanesi'nin yeri bende.Belki sevmeyecektim tadını profiterolünün, belki taze olması yeterli gelecekti kremasının, yahut yalnız kapıdan seninle içeri girmek bile yeterli gelecekti saf bir aşkın yaşanabileceğine inanmak için hala, bir gün kapatılırsa anılarımıza kilit vurup camlarına gazete kağıdı yapıştırırlar diye korkacaktım belki, tadilat adı altında dahi olsa asla tahammül edemeyecektim o manzarayı hayal etmeye, belki!
Fakat, bizim seninle İnci Pastanesi'nde hiçbir anımız yok.
Evet, adımımı bile atmadığım bir yerle ilgili dile gelmemiş, ertelenmiş, kavuşulamamış anım çok.
Kapatılması isabet olmuş bana kalırsa, çünkü artık bir pastanede yaşanacak kadar temiz bir aşk yok.
Üzülmesin kimse, İstanbul'un barları, cafeleri, restaruantları çok!
